در مرحله دوم از دعوت پیامبر، فرمان وحی رسید که:« فاصدع بما تؤمر

و اعرض عن المشرکین انا کفیناک المستهزئین.» (پس آنچه را بدان مأموری،

آشکار کن و از مشرکان دوری جوی که ما شرّ مسخره کنندگان را از تو برطرف

خواهیم کرد) ـ سوره حجر، آیه 94 - 95.

در پی این فرمان پیامبر، رسالت خود و دعوت به اسلام را علنی نمود.

مردم قریش او را مسخره کردند و مورد آزار و اذیّت قرار دادند.

به‌ویژه به این دلیل که وی به صراحت از بتان و آیین و روش‌های ضدانسانی...

آنان انتقاد می‌کرد. ابوطالب در این دوران علی‌رغم مخالفت‌ها و

دشمنی‌های قریش ایستادگی کرد و از برادرزاده خود، محمد صلی الله علیه و

آله، نگاهبانی نمود.

 هجرت به حبشه

 به‌تدریج نام رسول خدا و دین اسلام به اطراف مکه و نواحی گوناگون

عربستان کشیده می‌شد. انتشار روزافزون اسلام، افکار قریش را پریشان کرد

و آنها را به فکر چاره انداخت تا از هر راه ممکن، این نور مقدس را

خاموش کنند. بارها برای شکایت از پیامبر، نزد ابو طالب، بزرگ قریش،

آمدند و زبان به گله و تهدید گشودند؛ لیکن ابوطالب از حمایت پیامبر

قدمی عقب ننشست و لحظه ای از دفاع او فروگذار ننمود. بارها سعی کردند

پیامبر را با ثروت و قدرت تطمیع کنند ولی ناکام ماندند. پس از این

ناامیدی، بر دشمنی و آزار رسول خدا افزودند. به‌خصوص یاران آن حضرت

مانند بلال حبشی ، عمار یاسر و همسرش، عبدالله بن مسعود و .... را تحت

شدیدترین شکنجه‌ها قرار دادند. این فشارها چنان شدت گرفت که گروهی از

اصحاب به نزد پیامبر آمدند و درباره مهاجرت از مکه کسب تکلیف کردند.

پیامبر فرمود:« اگر به حبشه سفر کنید، بسیار برای شما سودمند خواهد

بود.» و و به این ترتیب به تعدادی از یاران خود اجازه مهاجرت به حبشه

را صادر فرمود. آنها به سرپرستی جعفر بن ابیطالب در گروهی متشکل از

هشتاد و سه مرد و هیجده زن، رهسپار حبشه شدند.

 قریش برای مقابله با پیامبر و مسلمانان از راههای مختلفی وارد شد

که برخی از آنها و حوادث این دوران عبارتند از:

اقدام جهت بازگرداندن مهاجرین از حبشه که با عدم موافقت پادشاه

حبشه با اخراج مهاجرین روبه‌رو شد.

 مراجعت گروه اولیّه مهاجرین به سبب انتشار خبری دروغین

 ورود گروه تحقیق مسیحیان حبشه به مکه

 سفر گروهی از مشرکین به مدینه برای ملاقات با یهودیان

 تهمت های ناروا به پیامبراسلام

اندیشه مقابله با قرآن

تحریم شنیدن آیات قرآن

جلوگیری از اسلام آوردن افراد

و محاصره اقتصادی که در اثر آن پیامبر و مسلمان‌ها مجبور شدند از

مکه خارج شوند و مدت سه سال را در تنگنای شدید در درّه ای به‌نام شعب

ابوطالب بگذرانند.

 این ماجرا شش سال پس از بعثت رسول خدا در اولین شب ماه محرم سال

هفتم واقع شد. رسول خدا و همه بنی هاشم و بنی‌ مطلب سه سال ( تا نیمه

رجب سال دهم) در شعب ابی طالب گرفتار بودند.

 مرگ خدیجه و ابو طالب

در رمضان سال دهم بعثت (دو ماه پس از خروج بنی هاشم از شعب و سه

سال پیش از هجرت)، ابوطالب و خدیجه به فاصله سه روز از یکدیگر از

دنیارفتند؛ ابتدا خدیجه در سن 65 سالگی و سپس ابوطالب در سن هشتاد و

چند سالگی با مرگ خود، رسول خدا را داغدار کردند. آن دو در حجون مکه به

خاک سپرده شدند.

 دعوت از مردم طائف

سفر رسول خدا به طائف برای دعوت مردم به اسلام و واقعه معراج از

حوادث مهم این دوران است.

 حضرت محمد صلی الله علیه و آله پس از آن که از طرف خداوند مامور شد

دعوت خود را آشکار کند (در سال چهارم بعثت) ده سال پی در پی با قبائل

گوناگون عرب تماس گرفت و آنان را به دین اسلام دعوت کرد. به آنان می

فرمود: «بگوئید لا اله الا الله تا رستگار گردید.» ولی آنان از پذیرش

دعوت پیامبر سر باز می‌زدند.

 مشرکان با آنکه معجزه‌های گوناگونی از پیامبر صلی الله علیه و آله

مشاهده می‌کردند، باز او را ساحر می‌خواندند و دعوت او را

نمی‌پذیرفتند. در سال یازدهم بعثت، شش تن از مردان قبیله خزرج از شهر

مدینه در ایام حج با پیامبر دیدار کردند. آنها در عقبه منی (دره ای در

پایین منطقه منی) با رسول خدا پیمان بستند و دین اسلام را پذیرفتند.

 یک سال بعد، دوازده تن از مردم مدینه (پنج تن از آنان همان کسانی

بودند که سال قبل اسلام آورده بودند و هفت تن از افراد جدید بودند) در

ایام حج در عقبه منی با پیامبر صلی الله علیه و آله بیعت کردند و هنگام

بازگشت، رسول خدا مصعب بن عمیر را همراه آنان به مدینه فرستاد تا به هر

کس مسلمان می‌شود، قرآن بیاموزد و دیگر مردم مدینه را نیز به اسلام

دعوت کند؛ سران دو قبیله بزرگ اوس و خزرج و قبایل آنان و بسیاری از اهل

مدینه در اثر تبلیغات مصعب بن عمیر و دیگر مسلمانان مدینه به اسلام

گرویدند.