فی الکافی عن الصّادقُ علیه السلام: لیسَ الزُّهدُ فی الدنیا بِإضاعَةِ المالِ ، و لا بِتَحریمِ الحَلالِ ، بلِ الزُّهدُ فی الدنیا أنْ لا تکونَ بما فی یَدِکَ أوثَقَ مِنکَ بما فی یَدِ اللّه ِ عزّ و جلّ . (الشافی صفحه 536.)

 می فرماید: زهد در این دنیا این نیست که انسان اموال دنیا را ضایع کند. یک چیزی در اختیار اوست. کنار بیاندازد،اعتنا نکند،ضایع کند. و لا بِتَحریمِ الحَلالِ ، یا آنچه برای او حلال است و خدای متعال آن را مباح کرده،آن را بر خودش حرام کند. این نیست. یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَکَ. و این که تصور کنید انسان در یک صومعه ای بنشیند از همه لذّات دنیا خودش را محروم کند. یا آن طور که روحانیون نصارا تصوّر کردند که تأسی به حضرت عیسی به این است که ازدواج نکنند تا آخر عمر مجرد بماند ؛ زهد اینها نیست. حضرت یک ضابطه ای بیان می کنند که از این ضابطه می شود خیلی از ابعاد زهد را فهمید. فرض بفرمائید به آنچه در اختیار خودتان هست، از پولی که پس انداز دارید، امکان و قدرتی که در اختیار دارید، به این ، اطمینانتان بیشتر نباشد از آنچه پیش خداست. یعنی الان در دست شما نیست. اگر این حالت برای انسان پیدا بشود، حرص انسان به دنیا و آنچه از دنیا در دست اوست، از بین می رود. چون می داند خزائن آنچه در دست اوست، پیش خداست.اگر بناست بهره ای داشته باشیم، استفاده کنیم، از آنچه در اختیار خداست استفاده می کنیم. نباید تصور کرد حالا این پول را من دارم. این را نگه دارم. از کجا معلوم که پول دیگری گیرم بیاید؟ نه، آنچه پیش توست، نباید موجب اعتماد تو و اطمینان خاطر تو بشود، بیش از آنچه پیش تو نیست و پیش خداست. که آنچه پیش خداست قابل مقایسه نیست با آنچه پیش توست. این معنای زهد است.یعنی بی رغبتی و دل نبستن به آنچه در اختیار شماست. لذا به آنچه در اختیار دارید دل نبندید. نه این که نداشته باش، داشته باش . آن را سرنوشت ساز زندگی خود ندان.که وقتی این حالت در تو پیدا شد... آن وقت نسبت به آن علاقه ات و دلبستگی ات کم می شود انفاقش هم آسان می شود . برای خاطر آن گناه هم نمی کنی.برای خاطر آن به حق ناحق روی نمی آوری.

[ شرح حدیث از حضرت آیت الله امام خامنه ای (مدظله العالی ) در مقدمه درس خارج 12/08/87 ]