صدقه دادن است به آنچه میّسر شود در هر وقت براى حفظ وجود مبارک امام عصر علیه السلام و ما این مطلب را در کتاب کلمه طیّبه توضیح نمودیم به اینکه  هر صدقه که انسان مى دهد، به هرکس ، براى هر فایده و غرضى که در نظر گرفته یا براى نفس خود است یا براى محبوب عزیزى که گرامى است در نزد او و متوقف است به حسب ظاهر اصلاح بسیارى از امور معاش و معاد او به وجود سلامتى او، چون معلم ناصح و والدین و فرزند و عیال و اخوان و امثال ایشان . مثلا در حالت مرض یا سفر کردن یکى از ایشان صدقه مى دهد به جهت صحّت و سلامتى او و خیر آن بالاخره راجع مى شود به خود او، زیرا صحّت عالم سبب سلامتى دین اوست . و سلامتى فرزند باعث قلّت یا برطرف شدن زحمت و کلفت و بقاى نام نیک او و استمرار طلب مغفرت براى اوست و هکذا.

و چون به برهان عقل و نقل و وجدان هیچ نفسى عزیزتر و گرامیتر نیست و نباید باشد از وجود مقدّس امام عصر علیه السلام بلکه محبوبتر از نفس خویش که اگر چنین نباشد در ایمان ، ضعف و نقصان و در اعتقاد، خلل و سستى است .

چنان که به اسانید معتبره از رسول خدا صلى الله علیه و آله روایت است که فرمود:« ایمان نیاورده احدى از شما تا اینکه بوده باشم من و اهل بیت من محبوبتر نزد او از جان و فرزند و تمام مردم . و چگونه چنین نباشد». و حال آنکه وجود و حیات و دین و عقل و صحّت و عافیت و سایر نعم ظاهریّه و باطنیّه تمام موجودات از پرتو آن وجود مقدّس و اوصیاى اوست صلوات اللّه علیهم و چون ناموس عصر و مدار دهر و منیر آفتاب و ماه و صاحب این قصر و بارگاه و سبب آرامى زمین و سیر افلاک و رونق دنیا از سمک تا سماک حاضر در قلوب اخیار و غایب از مردمک اغیار در این اعصار، حضرت حجّة بن الحسن صلوات اللّه علیهما است و جامه صحّت و عافیت ، اندازه قامت موزون آن نفس مقدّس و شایسته قدّ معتدل آن ذات اقدس است .
پس بر تمامى خودپرستان که تمامى اهتمامشان در حفظ و حراست و سلامتى نفس خویش است ، چه رسد به آنان که جز آن وجود مقدّس کسى را لایق هستى و سزاوار عافیت و تندرستى ندانند، لازم و متحتّم است که مقصوداولى و غرض اهم ایشان از چنگ زدن به دامان هر وسیله و سببى که براى بقاى صحت و استجلاب عاقبت و قضاى حاجت و دفع بلیّت مقرّر شده ، چون دعا و تضرع وتصدق و توسّل سلامتى و حفظ ان وجود مقدّس باشد.
و از مضامین ادعیه سابقه و آنچه ذکر نکردیم معلوم مى شود شدّت اهتمام و تاکید در طلب حفظ و سلامتى آن وجود معظم روحنا فداه از شرّ جن وانس و طول عمر و سایر نِعم الهیّه دنیویه و اخرویّه بلکه گذشت که سالها قبل از ولادت آن مولود مبارک در عقب نماز غیر آن چنین مى کردند و فرقى نیست در وسیله میان دعا و صدقه و از اینجاست که سیّد جلیل ، على بن طاووس رحمه الله که افعال و اقوال او در امثال این مقام مقبول و متّبع بلکه برهان و حجّت است ، در کتاب کشف المحجه بعد از وصایاى چندى به فرزندش و امر به تمسّک و راستى در موالات آن جناب فرموده که : مقدّم دار حوایج آن جناب را بر حوایج خود در وقتى که نماز حاجت مى خوانى و صدقه از جانب او را پیش از صدقه از جانب خود و از هرکسى که گرامى است نزد تو و دعا کردن براى آن جناب را پیش از دعا براى خود و مقدّم دار آن جناب را در هر چیز که این عمل وفاست براى او یعنى وفاست به عقد بیعت و عهد بندگى که بستى با او و مقتضى است مر اقبال او را بر تو و احسان آن جناب را به سوى تو. الخ

و در کتاب امان اللاخطار در ضمن دعایى که براى صدقه دادن وقت سفر کردن ذکر کرده چنین فرمود:
« اللّهم ان هذه لک ومنک وهى صدقة عن مولانا م ح م د عجل اللّ ه فرجه وصلى علیه بین اسفاره وحرکاته وسکناته فى ساعات لیله ونهاره وصدقة عما یعنیه امره وما لایعنیه وما یضمنه وما یخلفه ».
و مخفى نماند که رسول خدا وائمه طاهرین صلوات اللّه علیهم به جهت سلامتى و حفظ وجود مقدس خود از شرّ ارضى و سماوى و جنّى و انسى براى جلب منافع دنیویّه و اخرویّه در صبح و شام ونیم شب و اول ماه و اول سفر و غیر اینها از حالات و اوقات ، صدقه مى دادند و در آن اهتمام داشتند. چنان که اخبار آن در کلمه طیّبه استیفا شده با علم ایشان به منایا و بلایا و آجال و سایر حوادث .
و هر کدام براى دیگرى مى دادند و در این جهت فرقى نباشد در صدقه دادن خود براى دفع بلیّه یا دادن یکى از رعایا براى دفع آن بلیّه از آن وجود مقدس جز در دارا بودن اول تمامى شروط تاءثیر صدقه را و تخلف بسیارى از آن در بسیارى از صدقه دیگران . و این مانع نتواند شد از رجحان این فعل و اداى تکلیف . پس توهّم نرود، زیرا حضرت حجّت علیه السلام مستغعنى و بى نیاز بلکه منزّه و مبراست از صدقه رعایا، چه این تکلیف از شئون بندگى و اداى حق بزرگى و تربیت آن جناب است . پس هرچه مقام ولىّ منعم بالاتر و مرتبه رعیت پست تر، اهتمام این تکلیف و سایر آداب و عبودیّت بیشتر خواهد بود چنان که بر صاحب دانش پوشیده نیست .

نجم الثاقب باب دهم