به خدایی که جانم در دست اوست سوگند، او بانویی است که از پهنة رستاخیز، سوار بر ناقه‌ای می‌گذرد. ناقه‌ای که سرش از خشیت خدا آفریده‌اند و چشمانش را از نور حق تعالی ... جبرئیل از سمت راست فاطمه، میکائیل از سمت چپ و علی در پیش وحسن و حسین از ورای وی می‌روند. خدای تعالی او را پناه می‌دهد و از بلا حفظش می‌کند. در حالی که اینان همه نرم و آهسته بر پهنة رستاخیز می‌خرامند ، بانگی از جانب الله جل جلاله برمی‌خیزد:« ای گروه آفریدگان، چشمانتان را فرو ببندید و سرهایتان را فرو افکنید که این فاطمه، دختر پیامبرتان محمد و همسر علی امام شما و مادر حسن و حسین است که می‌گذرد».

در این هنگام فاطمه با دو جامة سپید بر تن، از صراط می‌گذرد. وقتی بر بهشت قدم می‌گذارد، کرامت هایی را می‌نگرد که خداوند برایش فراهم آورده است، زبان سپاس می‌گشاید و می‌فرماید:« بسم الله الرحمن الرحیم. سپاس خدایی را که اندوه را از ما زدود. راستی که پروردگار ما، همواره می‌آمرزد و پاداش می ‌بخشد،پروردگاری که به جود خود، ما را در سرایی جاودان،جا داده است، سرایی که هیچ رنجی در آن به ما نرسد.»

در این حال خداوند به فاطمه وحی می‌کند:« فاطمه، از من بخواه تا برتو ببخشم و آرزو کن تا به برآوردنش، خرسندت سازم».